ปัญญาช่วยให้เห็นความจริง “เช่นนั้นเอง”.
ทีนี้ไม่เด็ดขาด ต้องไปทำถึงปัญญา. เมื่อจิตเป็นสมาธิแล้ว ก็เอาความเป็นสมาธินั้น พิจารณาด้วยสิ่งทั้งหลายทั้งปวง ที่เราเคยหลงรัก หลงโกรธ หลงเกลียด หลงกลัว วิตกกังวล อาลัยอาวรณ์; เอาจิตที่เป็นสมาธิไปเพ่งดูสิ่งเหล่านั้น มันก็จะหยุด หยุดรัก หยุดโกรธ หยุดเกลียด หยุดกลัว หยุดอาลัยอาวรณ์ หยุดอะไรที่เคยหลงรักยึดมั่นเป็นตัวกู–เป็นของกู มันก็เฉยไปเสีย. จิตที่เป็นสมาธิแล้ว ทำให้เห็นความจริงของสิ่งทั้งปวง. /ท่านพุทธทาสภิกขุ (www.bia.or.th)
